Teleurstelling en trots

Projectmanager Baanwielrennen Koen Beeckman wil werk blijven maken van de ploegenachtervolging

Je kan er een hoop verwensingen aan koppelen, maar dat verandert de realiteit niet. De vrouwen van de ploegenachtervolging misten de Olympische Spelen door 2 tienden van een seconde trager te fietsen dan Frankrijk, de enige overgebleven rechtstreekse concurrent voor een ticket voor Tokio. Een immense teleurstelling, al betekent dat niet dat de handdoek door de lucht zeilt wat het ‘project ploegenachtervolging’ betreft.

Goed, maar net niet goed genoeg… De prestatie van de vrouwen in de ploegenachtervolging op het WK in Berlijn in zes woorden samengevat. Gesneuveld op het veld van eer, met de finish in zicht. Dat een tijd die vier maanden geleden nog goed zou geweest zijn voor een Belgisch record vandaag als teleurstellend wordt beschouwd spreekt boekdelen over de progressie die de ploeg de laatste twee jaar heeft gemaakt. Dus slikt Koen Beeckman de ontgoocheling weg, om meteen al een eind vooruit te kijken. Want de tijd, de energie, de mankracht en de fondsen die aan dit project werden besteed mogen dan wel net niet tot het gewenste resultaat – een plaats bij de beste acht landen in de wereld – hebben geleid, de spectaculaire vooruitgang die de laatste jaren geboekt werd geeft de directeur van Cycling Vlaanderen moed om verder te blijven investeren in deze discipline.

Trein
“We komen van heel ver”, laat Beeckman, voor Belgian Cycling aan de slag als Projectmanager Baanwielrennen, weten. “Ik herinner me nog dat we destijds startten met een ploeg die rond Jolien D’Hoore, Jessie Daams, Maaike Polspoel en Kelly Druyts gebouwd werd. Dat was in aanloop naar de Olympische Spelen van Londen. Omdat we de kwalificatie toen misten begon het nadien allemaal wat stil te vallen. Met het oog op de Olympische Spelen van Rio werd er geen werk gemaakt van de ploegenachtervolging bij de dames. Pas nadat Annelies Dom op de proppen kwam is het allemaal weer op gang gekomen. We hadden met Jolien D’Hoore – ook al kwam zij er pas het laatste jaar definitief opnieuw bij –  en Lotte Kopecky al twee sterke pionnen. Met de komst van Annelies hadden we onze nummer drie te pakken, en een tijdje later kwam Shari Bossuyt er als vierde pion bij. Tja, en toen begon de trein zich op gang te trekken.”

Professionele aanpak
Dik drie jaar geleden werd op de Wereldbekermanche in Glasgow 4’31’’ geklokt. Eind vorig jaar, in Hong-Kong, fietste het viertal liefst elf seconden sneller. De vrucht van een doorgedreven professionele aanpak van de federatie.
Koen Beeckman: “De eerste taak die je jezelf stelt is zes goeie renners bij mekaar krijgen. En met die kern ga je dan aan de slag. Met Jan Vancompernolle trokken we een trainer aan – een assistent voor bondscoach Peter Pieters – die zich voornamelijk ging bezighouden met de ploegenachtervolging, bij de mannen en bij de vrouwen. We maakten een oplijsting van de dingen die we nodig hadden. Aangepaste training, wetenschappelijke begeleiding, voortdurende analyses, het niet te onderschatten technische aspect dat bij deze discipline komt kijken: we omringden beide teams met de beste zorgen. Ook al vergde het aanpassen van de trapfrequentie van de renners de nodige tijd, vooral bij de vrouwen werd opmerkelijk snel vooruitgang geboekt.”

Gebrek aan ervaring
Dat de mannen de kwalificatie voor Tokio niet zouden halen werd duidelijk na het EK van vorig jaar in Apeldoorn. De vrouwen kwamen een heel eind dichter bij het beoogde doel, maar strandden in Berlijn op een zucht van een prestigieuze plaats in het clubje van de acht beste landen van de wereld. “Als je kijkt van waar we komen is er toch een gevoel van trots dat overheerst, ondanks de vanzelfsprekende ontgoocheling omdat we er bij de vrouwen toch echt wel vlakbij zijn gekomen”, aldus Koen Beeckman. “De renners hebben inzet getoond, ze hebben gewerkt voor mekaar. Er reed een ploég op die piste. Waar we het laten liggen hebben? De keuzes die we qua wedstrijden gemaakt hebben, daar viel alvast niks op aan te merken. We gingen naar de koersen waar we echt iets konden betekenen, de wedstrijden die voor te veel overlast zouden zorgen lieten we links liggen. Als ik echt een oorzaak moet zoeken kom ik uit bij een gebrek aan ervaring. Het is allemaal zo snel gegaan… We hebben met zijn allen veel geleerd op erg korte tijd. Als we al die know-how wat eerder hadden kunnen inzetten stonden we nu misschien wat verder. Maar daar koop je nu eenmaal niks voor. Bij de mannen sloop de klad erin na het EK van vorig jaar, toen de renners merkten dat andere landen sprongen vooruit hadden gezet, terwijl wij maar mondjesmaat verbeterden. Bij de vrouwen bleef de motivatie intact, maar daar hield het jammer genoeg op in Berlijn.”

Operatie Parijs
Ook al werd de eindbestemming op een haar na gemist, Koen Beeckman kijkt terug op een mooie reis. Als het aan de Projectmanager Piste ligt wordt er met de ploegenachtervolging verder gegaan op de ingeslagen weg. “We hebben met zijn allen bewezen dat we in deze discipline vér kunnen komen. Dus zie ik niet in waarom we de armen zouden moeten laten zakken met het oog op Parijs, de plek waar de volgende Olympische Spelen plaatsvinden. Niet iedereen zal er dan nog bij zijn, dat klopt. Maar we laten alles nu even rustig bezinken en we maken binnenkort een evaluatie. Als we er opnieuw in slagen een aantal talentvolle renners met ‘goesting’ om er op de piste iets van te maken bij mekaar kunnen krijgen, dan beginnen we er opnieuw met veel enthousiasme aan wat mij betreft.”

Tekst: Guy Vermeiren
Foto: Wim Hoste