Sanne Cant zet seizoen in teken van vierde wereldtitel

Het veldritpeloton is terug van (ver) weggeweest. Na de trip naar de Verenigde Staten blijven de helden van bos en weide op Europese bodem, tot eind februari. En kijk, daar is Sanne Cant weer. De wereldkampioene paste voor de trip naar Amerika en sluit aan bij de rest in de wedstrijd van Meulebeke. Met de gretigheid van een nieuweling en met maar één doel voor ogen: een vierde wereldtitel op rij. “Daar moet alles voor wijken. Dat me dat eventueel op kritiek komt te staan trek ik me niet langer aan. Voor mij is het glas voortaan halfvol.”

Of Sanne Cant spijt heeft dat ze niet naar Amerika is afgereisd, dat ze gepast heeft voor Wereldbekermanches 1 en 2? “Ja en nee”, klinkt het twijfelend. “In principe blijf ik erbij dat ik de juiste beslissing maakte door thuis te blijven. Gewoon omdat het verleden me leerde dat ik die jetlag moeilijk verteer. De afgelopen jaren duurde het vaak tot een maand vóór dat tijdsverschil uit mijn lichaam was. Maar tegelijk geef ik toe dat ik begon te twijfelen aan mijn beslissing toen ik vanuit mijn zetel naar de wedstrijd in Waterloo zat te kijken. Baggeren door de modder, schuiven op en af die hellingen: dat was helemaal mijn ding. Ik zat de hele tijd door op één of andere manier mee te fietsen, eigenlijk. Ik ben ervan overtuigd dat ik het daar goed zou gedaan hebben. Ook al hoorde ik op televisie het tegendeel beweren, ik heb het in het verleden in de Verenigde Staten altijd meer dan behoorlijk gedaan. Ik won daar eerder al een Wereldbekerwedstrijd, stond een keertje op het podium en finishte nooit buiten de beste tien. Ik bleef dus echt niet weg omdat ik daar sportief niks te zoeken had.”

De wereldkampioene liet ook de Belgische openingswedstrijd in Eeklo aan zich voorbij gaan. Wat heeft drie keer televisiekijken haar geleerd? “Dat voornamelijk jongere rensters de dienst uitmaakten in Eeklo, en dat het in de Verenigde Staten wemelde van nieuwe, onverwachte namen. Opmerkelijk, al verwacht ik niet dat ik veel van die meisjes snel zal terugzien in Europa.”

Startorde
De UCI wil dat de startorde in veldritten voortaan bepaald wordt op basis van de ranking in de Wereldbeker. Dus begint Sanne Cant straks, in Meulebeke, vanop de tweede startrij. “Dat heb ik al uitgeteld”, klinkt het. “Akkoord, er zijn een boel rensters die in de Verenigde Staten punten hebben gepakt, maar van dat hele pakket zie ik hooguit dertien, veertien renners op korte termijn meedoen in onze koersen. Dus die schade valt alvast mee.”

In de Berencross start Sanne Cant alvast met een soort van ‘eerste schooldag-gevoel’. Want door die (ver)late competitiestart begint het bij de Kempense stilaan danig te kriebelen. “Heel even was ik van plan de septembermaand op te vullen door af te zakken naar het wereldkampioenschap op de weg, om deel te nemen aan de Mixed Team Relay. Dat deed ik al op het Europees kampioenschap, en daar hield ik goeie herinneringen aan over. Ik kreeg de vraag van de bondscoach om mee te doen, maar ik botste op een weigering van mijn ploeg. Geen probleem. Dat scherpte de zin om er opnieuw aan te beginnen alleen maar aan.”

Boegbeeld van jongerenploeg
De ‘leading lady’ van Crelan-IKO is voortaan ook het boegbeeld van het jongerenproject van de ploeg, een team – met omgekeerde sponsornamen – dat jonge meisjes wil begeleiden op de lange weg naar een loopbaan als crosser. “Welke rol ik daarin zal spelen? In eerste instantie is het mijn taak zelf zo goed mogelijk te presteren. In de hoop dat die jonge meisjes een soort van rolmodel in mij zullen gaan zien. Zelf ben ik nooit te beroerd geweest om mijn ervaring te delen met meisjes die als renner net komen kijken. Een paar voorbeelden? Aan Kiona Crabbé liet ik recent op een stage van Belgian Cycling weten dat haar stuur te hoog stond, toen ik Belgisch nieuwelingenkampioene Julie De Wilde bij de verkenning op het parcours in Middelkerke zag sukkelen deed ik haar voor hoe je een bepaalde passage best aansnijdt. Dat zijn dingen die ik prettig vind, en ik hoop dat jongere meisjes die tips als waardevol beschouwen. Dat is trouwens ook de weg die ik in de toekomst – als ik het als renner voor bekeken hou – wil inslaan. Niet als ploegleider, want ik zie mezelf geen hele groep op sleeptouw nemen. Ik denk veeleer in de richting van een taak als personal coach van een talentvol iemand.”

Wat dat betreft is er werk op de plank. Want in het veldrijden bij de dames is de spoeling qua Belgisch talent bepaald dun. Sanne Cant, Ellen Van Loy, Loes Sels en Laura Verdonschot: achter de rug van dat kwartet gaapt voorlopig een nog veel te brede kloof. Een feit dat ook de wereldkampioene zorgen baart.
“Ik ben een van de mensen die jarenlang aan de kar getrokken heeft om het damescrossen op het niveau te brengen waar het zich nu bevindt. Want we komen van ver. Nogal logisch dus dat ik hoop dat we in de toekomst in België niet zullen terugzakken naar de periode waarin het allemaal veel minder voorstelde. Daarvoor ligt het mij allemaal te na aan het hart.”

Tegenwind uit het buitenland
De voornaamste tegenwind waarmee Sanne Cant deze winter te kampen krijgt waait dus alweer uit het buitenland. Zo krijgt de wereldkampioene, net 29 geworden, straks onder meer te maken met een nieuwe generatie die haar het vuur aan de schenen komt leggen. De zoveelste reeks jonkies waarmee de Kempense, al op het hoogste niveau actief sinds haar zestiende, te maken krijgt.

“Anna Kay heeft me in Eeklo in positieve zin verrast. En ik verwacht dat er een aantal Nederlandse rensters zijn die ook alweer een stap vooruit zullen zetten. Al blijft het af te wachten of ze een heel seizoen kunnen bevestigen wat ze vorig jaar al bij vlagen lieten zien. Ceylin del Carmen Alvarado is daar een mooi voorbeeld van. Bij momenten indrukwekkend, terwijl ze één week later veel minder in beeld komt. Dipjes die mij hopelijk niet zullen overkomen. Want één ding blijft als vanouds: ik hoop op niveau te zijn van oktober tot en met februari. Met de traditionele piek als de kampioenschappen er zitten aan te komen.”

Keuzes maken
Het pad dat haar in het verleden naar drie wereldtitels op rij loodste wordt straks dus opnieuw bewandeld. Meer van hetzelfde dus? Niet echt. Want de mindset van Sanne Cant is voortaan anders.
“Hoe meer ik naar die drie regenboogtruien in mijn kleerkast kijk, hoe meer het besef tot me doordringt dat er eigenlijk maar één wedstrijd op een heel seizoen van belang is. Vroeger achtte ik het een morele verplichting als wereldkampioene om altijd en overal volle bak te gaan crossen. Bang als ik was dat iemand zou denken dat ik die trui niet waard was. Van die druk wil ik af. Als je me de keuze geeft tussen 35 crossen winnen en géén wereldkampioen worden of maar zes keer scoren en wél goud pakken…: voortaan kies ik voor de tweede optie. Als die keuze tot gevolg zou hebben dat ik moet afmelden voor één of andere wedstrijd, omdat ik een stage gepland heb, so be it. Ik heb geleerd dat je keuzes moet maken in het leven.”

Relativeren
De kunst van het relativeren is Sanne Cant voortaan niet langer vreemd. Die omslag werd afgelopen zomer gemaakt. “Ik heb de boeg omgegooid. Vroeger was ik iemand die dreef op frustratie en boosheid. Hoe mensen over me dachten, dat hield me veel te veel bezig. Dat leidde tot onnodige ergernis. Ik gebruikte die negatieve gevoelens wel om mezelf op te laden, maar op een bepaald moment houdt ook dat op. Ik heb ontdekt dat elke medaille ook een andere kant heeft. En ik merk nu al dat ik het mezelf een pak makkelijker heb gemaakt door het leven voortaan van een positieve kant te gaan bekijken. Wie nu nog kritiek op mij heeft: doe maar, ik trek het me niet meer aan. Dat vreet een pak minder energie. Of er een concrete aanleiding is geweest voor de andere manier waarop ik nu aankijk tegen het leven? (Lacht) Gaat ouder worden niet hand in hand met wijzer worden?”

Tekst: Guy Vermeiren
Foto’s: Photonews