De Olympische Spelen blijven een droom

Ex-mountainbiker Kevin Panhuyzen mecanicien bij Belgian Cycling op Wereldbeker in Albstadt

Dat Kevin Panhuyzen dit weekend aan de slag is op de Wereldbeker Mountainbike in Albstadt was tot een paar maanden geleden de meest normale zaak van de wereld. Maar niets is nog wat het geweest is voor de Limburger, sinds de naweeën van een zware val hem tot een vroegtijdig afscheid als topsporter dwongen. ‘Kevin Panhuyzen 2.0’ draagt in Duitsland de kleuren van het Belgian Cycling Team als… mecanicien. “Met veel plezier, want op die manier hoor ik er nog steeds bij.”

‘Rewind’ naar de Wereldkampioenschappen mountainbike in het Canadese Mont-Sainte-Anne eind augustus 2019. Kevin Panhuyzen komt tijdens de wedstrijd in een afdaling zwaar ten val en loopt een zware breuk aan de heup op. Aan de – overigens geslaagde – operatie houdt de renner een dropvoet over. Stappen zoals voorheen lukte niet meer, fietsen kon nog wel. Dus zette Panhuyzen door, in een poging om opnieuw de renner te worden die hij vóór het ongeval was.

“Aanvankelijk geloofde ik echt in een terugkeer. Als ik er maar hard genoeg voor werkte, dan zou alles weer goed komen dacht ik. En af en toe had ik echt de indruk dat ik vooruitgang aan het boeken was. Ook cijfermatig. Want bepaalde testen bewezen die progressie. Maar met het verstrijken van de tijd ga je beseffen dat je maximale niveau niet hoger dan pakweg 99 procent zal komen te liggen. Dat het je altijd aan dat ene procentje zal ontbreken dat je nodig hebt om grote koersen te kunnen winnen. Dat kon ik mentaal niet langer aan. Ik was tot alles bereid om dat allerhoogste niveau na te streven, maar als je weet dat je dat nooit meer zal kunnen bereiken dan houdt het op.”

Je hebt de verdienste dat je het tenminste hebt geprobeerd.
Kevin Panhuyzen: “Dat klopt. En die wetenschap is me veel waard. Nu kan ik tenminste terugkijken zonder spijt. Want ik heb mezelf verbaasd tijdens die comeback. In de koersen ging het zelfs verrassend goed. Al bleef ik altijd kampen met hetzelfde probleem. Pas ná de eerste ronde werden de waarden die ik liet noteren goed. Maar in de startfase, zo belangrijk in een wedstrijd, kreeg ik de tekortkomingen niet weggewerkt. Ik miste de pure kracht en de explosiviteit om meteen mee in het wedstrijdverhaal te zitten. Dus fietste ik telkens weer achter de feiten aan, in een poging om de averij die ik in de beginfase opliep weer recht te trekken.”

Was er een breekpunt, op een bepaald moment?
“In de manche van de Coupe de France die ik op  Alpe d’Huez afwerkte. Ik finishte bij de beste tien in het klassement. Mijn beste resultaat na die zware blessure. Ik reed over de finish met tranen in de ogen. Omdat ik op dat moment besefte dat het goed was, maar niet goed genoeg. Nadien deed ik nog mee aan de Wereldbeker in  Nové Město na Moravě, maar daar was het eigenlijk al einde verhaal. Als ik terugkijk heb ik onwaarschijnlijke dingen laten zien door toch nog terug te keren, maar ik merkte dat ik wilde dat het afzien ophield. Ik besliste er een punt achter te zetten. Zonder daar een traan voor te laten. Omdat ik goed genoeg besefte dat ik alles op alles had gezet om weer de oude te worden.”

Je  plan B lag klaar?
“Dat klopt. Ik ging onmiddellijk aan de slag bij een fietsenzaak in Herselt. Elke dag ga ik met plezier werken, en ook het fietsen zelf laat ik niet achterwege. Ik doe het nog steeds even graag, maar  niets moét nog voortaan. Dat is alvast stress die ik met veel plezier achterwege heb gelaten.”

Mooi dat je nu weer met Belgian Cycling op pad kan, zij het in een andere rol.
“Absoluut. Ik geniet met volle teugen van de hernieuwde kennismaking met een milieu waarin ik graag vertoef. En het voelt verrassend genoeg allemaal heel natuurlijk aan. Het is alsof ik nooit ben weggeweest. Weet je, nu pas ben ik gaan beseffen hoe bevoorrecht je bent als renner. Want je hoeft maar aan één ding te denken: aan fietsen. De rest van de dagelijkse kopzorgen wordt je uit handen genomen. Na verloop van tijd ga je dat als atleet allemaal normaal vinden, maar als je nu deel uitmaakt van de staf die het de renners naar hun zin moet maken dan realiseer je je pas hoezeer atleten in de watten gelegd worden. Terecht, laat daar geen misverstand over bestaan. Want ik weet als geen ander met welke druk een renner te maken krijgt. Veel mensen staren zich blind op het feit dat je als topsporter een stuk van de wereld ziet en koppelen daar een luilekker leventje aan. Maar dat is maar een héél klein stukje van het verhaal, geloof me.”

Worden de Olympische Spelen op deze manier toch opnieuw een doel?
“Als renner was dat mijn ultieme drijfveer. Die kans om te schitteren op het allerhoogste niveau is me jammer genoeg ontnomen. Maar als ik die droom ooit kan waarmaken in een andere rol, dan  zou dat ronduit geweldig zijn. Misschien komt het er ooit wel van, wie weet. Maar voorlopig kijk ik niet verder dan de wedstrijd van komend weekend. Ik draag in Albstadt zorg voor het materiaal van zes renners. Eerst maar eens zien dat ik die allemaal tevreden kan houden. Een ketting of een wiel vervangen doe ik in het atelier van de fietsenzaak waarin ik aan de slag ben in een handomdraai. Maar daar staat niemand met een chronometer bij. Afwachten of me dat ook in wedstrijdverband lukt.”

Tekst: Guy Vermeiren
Foto: Photonews